ИНТЕ(Р)грации на ИСТОРИ-ЈАта

Со моите две збирки поезија јас меѓу нив прва ги објавив истражувањата во линвистиката (од Сосир, до Чомски и од Жак Дерида до Леотар), но јас останав и прва и последна меѓу нив која не се предадов на деконструктивизмот и апсурдот, апсурдот и во театрите и во духовните и душевни сцени и сценарија на поетската уметност. Во моите експерименти со мислата, јазикот, филозофијата и психологијата не дозволив да се порекне смисолот и суштината на вистината за реалноста гледана од библиски перспективи, додека наспроти тоа, марксистичките и атеистичките модернисти во литературата не постоеше вистина, туку лично поимање на стварноста, и не постоеше реалност, или нејзина апсолутна сушѕина и форма, туку нивна свест во која немаше место за бог, затоа не признаваа трајни, постојани категории, духовни принципи и норми.
Сепак, продолжив да истражувам со инструменти и системи на христијанскиот светоглед, иако изучував и извлекував и двозначни и трозначни корени на поимот и формата на еден збор/знак (пр. Идниноберачите, НеРонливи Римувања, Родозвучен јужнопиц). Меѓутоа, едно и единствено значење кое секогаш остануваше константно во мојот поетски кодекс беше непроменливата суштина на Бог и неговите закони за Доброто како Убаво и Убавото како Добро, за мудроста како љубов, радост, мир, трпение, верност, самоконтрола (низ плодовите на духот, доблести) и низ десетте закони за поеведение на цицилизираното суштество, критериуми за екселенција на човековото битие создадено од Бог, едноставни и важечки вистини, колку и поезијата да е свој вид енигма.