Компаративна анализа на фармакокинетиката на SGLT2 инхибитори регистрирани во Република Северна Македонија

SGLT2 инхибиторите се нова класа на лекови против дијабетес тип 2, кои го намалуваат нивото на глукоза во крвта преку инхибиција на реапсорпцијата на глукоза во проксималните тубули на бубрегот, а дополнително ги намалуваат крвниот притисок и телесната тежина. Во Р. Северна Македонија се регистрирани дапаглифлозин и емпаглифлозин. Цел на овој труд е да се направи компаративна анализа на фармакокинетичките својства на овие два лека и да се истакнат сличностите и разликите на ниво на ADME, преку анализа на објавени податоци од релевантни научни публикации, SmPC документи и достапни клинички студии. Посебно внимание се обрнува на
параметрите, како време до постигнување максимална концентрација (Tmax), полуживот на елиминација (t1/2), биорасположливост, волумен на дистрибуција, главните патишта на метаболизам и патиштата на елиминација. Дапаглифлозин има Tmax од 1 час, полуживот од 12,9 часа и биорасположливост од 77,8%. Главен метаболит е неактивниот 3-O-глукуронид (ензим UGT1A9), со елиминација главно преку урината (75%). По оброк богат со масти и калории, AUC не претрпува промени, додека Cmax се намалува за 30%.
Процентот на врзување за плазматските протеини изнесува 91%. Волуменот на дистрибуција е 118 L. Емпаглифлозин има Tmax од 1,5 часа, полуживот од 12,4 часа и биорасположливост од 78%. Се метаболизира преку повеќе UGT ензими (UGT2B7, UGT1A3, UGT1A8, UGT1A9) до три неактивни глукурониди. По оброк богат со масти и калории, AUC се намалува за 16% и Cmax за 37%. Се забележува разлика во врзувањето за протините од 86,2%. Волуменот на дистрибуција изнесува 73,8 L. Елиминацијата се врши преку урина (54,4%) и фецес (41,2%), при што значителен дел се излачува и непроменет. Дапаглифлозин и емпаглифлозин имаат сличен фармакокинетски профил, но се истакнуваат разликите на ниво на метаболити, процентот на излачување, волуменот на дистрибуција, како и врзувањето за плазматските протеини. Овие разлики можат да бидат клинички значајни при изборот на терапија кај пациенти со нарушена бубрежна или
хепатална функција и даваат можност за индивидуализација на третманот.