Придавката „македонски“ во договорите со Бугарија (2017 год.) и со Грција (2018 год.)

Од создавањето на независна Република Македонија, па сè до денес, младата република се соочи со уникатни проблеми со своите соседи. Со цел за нивно решавање, а под заканата за непризнавање и за ставање вето на евро-интегративните процеси беа потпишани повеќе договори1. Овој труд ја анализира (не)дозволеноста на употребата на терминот „македонски“ согласно со последните потпишани договори со Р Бугарија од 2017 год. како и со Р Грција од 2018 год. Иако излегуваат надвор од вообичаената меѓународна пракса, токму овие договори на еден или на друг начин регулираат културно-историско идентитетски прашања, а нашата цел ќе биде нивна анализа во делот на придавката „македонски“. Имено, станува збор за релативно нови договори за кои во науката сè уште нема доволно литература и анализа. Токму давањето на скромен придонес во оваа насока е задача на овој труд. Анализата на договорите во овој дел покажува дека при примената на договорите, субјектите си земаа за право да дефинираат кога и во каков контекст може да се употребува придавката „македонски“.