Прогностичка улога на срцевите биомаркери кај пациентите со миокарден инфаркт

Serafimov, Aleksandar (2022) Прогностичка улога на срцевите биомаркери кај пациентите со миокарден инфаркт. Doctoral thesis, University Goce Delchev Shtip.

Warning
There is a more recent version of this item available.
[thumbnail of Doctoral Thesis] Text (Doctoral Thesis)
Докторска дисертација Александар - лекторирано final.pdf - Published Version
Download (1MB)

Abstract

Позадина: Во дијагнозата на миокардниот инфаркт, освен електрокардиограмот, голема улога имаат и срцевите биомаркери, кои освен дијагностичка имаат и прогностичка улога. Прогностичката улога на срцевите биомаркери е докажана во светската научна литература, но во нашата земја досега не е опишана. Коронарната артериска болест, вклучително и миокардниот инфаркт претставува водечка причина за смрт во светски рамки и како таква претставува важен проблем за јавното здравје.
Опис на методологијата: Испитувањето беше дизајнирано како лонгитудинална, проспективна кохортна клиничка студија и истото беше спроведено на Универзитетската клиника за кардиологија во Скопје.
Во истражувањето беа вклучени 150 пациенти, хоспитализирани за акутен миокарден инфаркт и третирани со ПКИ реваскуларизација. Клинички податоци, биомаркери како: стрес гликемија, гликемија на гладно, гликолизиран хемоглобин HbA1c, hsTn, NT-proBNP, креатинин, степен на гломеруларна филтрација (eGFR), уреа, крвна слика и електролити беа измерени на прием и при редовните клинички контроли. Исто така, ехокардиографија на прием, и при редовните клинички контроли беше направена за да се класифицираат пациентите со АМИ со редуцирана, лесно редуцирана и/или зачувана ЛВЕФ и да се идентифицира транзицијата на пациенти (особено оние од групата на лесно редуцирана ЛВЕФ). Првата контрола на пациентите беше направена во период од 3 до 6 месеци по индексниот настан, со контрола на варијаблите од интерес (биохемиски, ЕКГ и ехокардиографски параметри).
Резултати: Во тек на средниот период на следење од 39,3 месеци, кај пациенти беа регистрирани кардиоваскуларни настани, кои беа поделени во подгрупи – АКС; СС; ЦВИ; смрт (срцева и несрцева). Од вкупно 150, кај 48 (32%) од пациентите беа регистрирани кумулативно 70 МАСЕ, последователно АКС со потреба од хоспитализација и/или реваскуларизација кај 21 (14%), СС со потреба од хоспитализација кај 19 (12,7%), ЦВИ кај 6 (4%), смртен исход кај 24 (16%), и тоа 11 (7,3%) срцева и 13 (8,7%) несрцева смрт.
30-дневната смртност беше 3,3% (5 пациенти), додека едногодишната смртност во првата година по ИМ беше 6,1% (9 пациенти). Од вкупниот број на пациенти со несрцева смрт, кај 5 пациенти истата настапила во тек на КОВИД-19 болест, додека кај 4 пациенти во склоп на малигна болест.
Како независни предиктори на мајорни несакани срцеви настани се издвоија: времетраење на хоспитализација во тек на индексниот настан, број на заболени КА, ЛК крајно-систолен дијаметар, примање на loop диуретици при испис од болница и биохемиски обележја NTproBNP и неможноста да се постигне добра глико-контрола.
Заклучок: Користењето на срцевите биомаркери, заедно со докажаните биохемиски и ехокардиографски варијабли може да се искористи за оптимизирање на терапијата на пациенти со акутен миокарден инфаркт, како и да се превенираат несаканите срцеви настани по епизода на миокарден инфаркт.

Клучни зборови: срцеви биомаркери, акутен миокарден инфаркт, главни несакани срцеви настани, кардиоваскуларни ризик фактори, срцева слабост.

Item Type: Thesis (Doctoral)
Subjects: Medical and Health Sciences > Clinical medicine
Divisions: Faculty of Medical Science
Depositing User: Aleksandar Serafimov
Date Deposited: 18 Nov 2022 11:19
Last Modified: 18 Nov 2022 11:19
URI: https://eprints.ugd.edu.mk/id/eprint/30493

Available Versions of this Item

Actions (login required)

View Item View Item