Балканскиот и македонскиот хронотоп во современата постколонијална критика

Со оглед на специфичноста на Балканот, неговата историја и географија, во поново
време тој сѐ повеќе се наметнува како топос кој е исклучително интересен за постколонијалната
критика. Во сите текстови кои се објавени и напишани за него, Балканот е опишан како нешто
Друго во однос на Европа, како нешто што не води сметка за стандардите коишто
цивилизираниот свет ги има поставено како нормативи. Балканот е варварски, примитивен,
насилен, нестабилен, непредвидлив, регресивен, со еден збор тој е сѐ она што Европа ниту била,
ниту, пак, ќе биде. Дискурсот за Балканот како мешавина на различни култури, јазици, обичаи е
присутен од самото негово откривање, а сведоци сме дека постои и денденес. Неговата
поставеност меѓу Ориентот и Окцидентот му обезбедуваат сличност и со едниот и со другиот.
Со оглед на неговата неусогласеност и способност во секој момент да биде „буре барут“, тој
секогаш претставува потенцијална опасност и закана за европските традиции и норми. За нашето
истражување мошне е интересна токму и темата – како и колку Македонија и „македонските
работи се теми во рамките на европскиот и балканскиот постколонијален дискурс? Го
поставуваме прашањето истовремено потсетувајќи дека Македонија во својата далечна, помалку
далечна и сегашна историја има многу теми и дилеми кои можат да бидат интересна тема за еден
таков постколонијален дискурс.
Клучни зборови: Балкан, идентитет, хибридност, критика, слика, традиција