За недостигот и недостижното

Конески срасна со македонскиот јазик и со татковината своја, јазикот е живата папочница која го хранела додека како дете ги слушале песните, легендите, додека ги гледал стројните небреговски мажи како на средсело го играат Тешкото. Така денес неговото име е синоним за родољубие во најчиста и најискрена смисла на неговото значење.На стоте години од неговото раѓање како да ги наслушнуваме неговите тивки молби упатени кон нас, за поголемо разбирање, почит, вреднување на она што тој го правел од петни жили, за да разгази патот обраснат со какол и трње.Индивидуалното и колективното чувство, кај Конески стануваат универзална парадигма на постоењето на човекот и смислата на животот.